Nieuws
Stefan Devoldere: ‘We kunnen niet gespreid blijven wonen’
22 oktober 2018
‘Als decaan wil ik me toeleggen op de rol van architectuur en stadsontwikkeling in de samenleving, onder meer door het academische onderzoek in te zetten voor sociale projecten.’
‘We kunnen het landschap niet langer onbeperkt consumeren en gespreid blijven wonen. Een negentiende-eeuwse, nauwelijks geïsoleerde stadswoning met een groot energieverlies is globaal bekeken minder duur dan een hedendaagse passiefwoning op de buiten. Files, strooizout, ongevallen, wegenaanleg, nutsvoorzieningen en noem maar op, dat zijn allemaal factoren die de maatschappelijke kost enorm opdrijven. Het is met andere woorden niet voldoende een energiezuinig huis te bouwen, het moet ook op de goede plek staan.’
'Ook op het platteland zijn er alternatieven. Collectieve woonvormen, bijvoorbeeld.' Daarmee is de link gelegd naar een collectief woonmodel met een historische dimensie: het Hasseltse Begijnhof, waar een deel van de faculteit wordt ondergebracht. 'Dat is inderdaad een prototype van collectief wonen. De begijntjes woonden weliswaar apart in hun huisjes, maar een groot deel van hun leven was gemeenschappelijk. De locatie past perfect in het missionstatement van de universiteit, die zichzelf heeft uitgeroepen tot een civic university. In zo'n model is de interactie met de samenleving van groot belang.'