Un oeuf is un oeuf, wist Toon Hermans al. Voor ons is de maat vol. Als beroepsorganisatie zijn we niet langer bereid om braaf in ganzenpas mee te blijven schuifelen. Voortaan confronteren wij de beleidsmakers met hun onmogelijke diarree aan regels, te beginnen met de vaak inopportune, dure en projectvertragende archeologienota. Dat die regels vanuit goede intenties zijn opgesteld, mag niet langer een excuus vormen. Wat telt, zijn de haalbaarheid en toepasbaarheid. Als die te wensen overlaten of ontbreken, luiden wij de alarmbel.
Architecten zijn de bouwpartner par excellence om te waken over de kwaliteit van ruimtelijke projecten. Maar dan moeten we daarvoor wel de nodige ruimte en een faire waardering krijgen. Ons behandelen als een inbox waar je à volonté boodschappen in kan proppen, getuigt niet meteen van een dergelijke erkenning. Een overheid of bouwpartners die de mond vol hebben van kwaliteit, maar wiens handelen net het tegenovergestelde tot gevolg heeft, zijn ofwel incompetent, ofwel gemakzuchtig, ofwel te kwader trouw. De eerste en de derde mogelijkheid vind ik, tot bewijs van het tegendeel, een te zware aantijging. Blijkbaar gaat het dus om gemakzucht. En laat dat nu net een eigenschap zijn die we kunnen missen als kiespijn. Iets waar eenden dan weer geen last van hebben.